Το λεωφορείο βρίσκεται στην αφετηρία μερικά λεπτά πριν τις πέντε, στον δρόμο με τα σχολεία που εκείνη την ώρα είναι έρημα και σκοτεινά .
Μαζεύονται σχεδόν καμιά δεκαριά.
Κάθομαι στο τελευταίο κάθισμα δεξιά εκτός κι αν ο ηλικιωμένος , που μάλλον θα έπρεπε να είχε πάρει σύνταξη αλλά ακόμη εργάζεται περιστασιακά ,καθίσει πρώτος, οπότε πιάνω το άλλο γωνιακό πίσω κάθισμα.
Αφήνω το παράθυρο λίγο ανοιχτό για να έρχεται αέρας στο πρόσωπο.
Κάποιος κάνει το πρώτο τσιγάρο ακριβώς έξω από την πόρτα και την ώρα που ο οδηγός βάζει εμπρός την μηχανή το σβήνει και μπαίνει μέσα.
Δυο τύποι κάνουν σχόλια για παραπάνω άρωμα στην σκόνη , για ονόματα και στέκια προμηθευτών.
Σχεδόν καθημερινά συναντάς τα ίδια πρόσωπα στο λεωφορείο , ή εβδομάδα πάρα βδομάδα για τους έχοντες κυλιόμενο ωράριο .
Οι καθαρίστριες είναι η πιο πολυπληθή ομάδα. Γνωρίστηκαν με τον καιρό και πάντα συζητάνε, συνήθως πριν ο θόρυβος της μηχανής αφήσει την πρωινή ησυχία.
Σε όλες τις στάσεις που περνάμε υπάρχουν άτομα που περιμένουν, οι θέσεις γεμίζουν .
Μπαίνει το ζευγάρι των πενηντάχρονων που μόνο αν βρει διπλανές άδειες θέσεις θα καθίσει . Κάποιες φορές τους τις παραχωρεί ο κύριος με την τσάντα που μοιάζει σχολική .
Πριν βγει στην λεωφόρο υπάρχουν αρκετοί όρθιοι , από εκεί και μέχρι την Πειραιώς έχουμε την μέγιστη ταχύτητα .
Κάποιες φορές στα μικρά νούμερα της λεωφόρου βλέπουμε πλήθος ανθρώπων που μόλις βγαίνουν από τα κέντρα διασκέδασης και ψάχνουν για ταξί ή φαΐ στις ενημερωμένες για την κίνηση κοντινές καντίνες . ελάχιστες φορές κάποιοι μπαίνουν και στο λεωφορείο, ευδιάθετοι και ομιλητικοί.
Στην στάση κοντά στην πλατεία Κουμουνδούρου μπαίνουν οι μετανάστες με τους μεγάλους μπόγους με εμπορεύματα .
Στην ομόνοια κατεβαίνει το ένα τρίτο των επιβατών ,εκεί κατεβαίνω κι εγώ.
Ρίχνω μια ματιά στο ρολόι, συνήθως ασυναίσθητα, από συνήθεια.
Πέντε και είκοσι .
Ξεκίνησε και σήμερα η ημέρα ...
