18 Δεκ 2007

Ένα μικρό απόσπασμα από την ιστορία (μου)

mother
Στην αγκαλιά εγώ. Η μητέρα μου έγκυος στον αδελφό μου στην αυλή του σπιτιού μας.

Σεπτέμβριος του 1973 σε μια επαρχιακή πόλη.
Μια οικογένεια με δυο μικρά παιδιά ετοιμάζεται να μετακομίσει.
Μπροστά στο σπίτι υπήρχε πολύ λάσπη κι έτσι το γεμάτο πράγματα φορτηγό είχε κολλήσει στον χωματόδρομο.
Μερικά κλαδιά από τα γύρω δέντρα κάτω από τις πίσω ρόδες και το φορτηγό ξεκόλλησε.
Η διαδρομή τεράστια, σχεδόν τριακόσια χιλιόμετρα.
Τεσσάρων χρονών ο μεγάλος γιος, τριών ο μικρός. Ξεκίνησαν για το ταξίδι.
Η μητέρα δεν ήταν ευχαριστημένη για το γεγονός αλλά ο πατέρας είχε ήδη κανονίσει σπίτι και δουλειά.
Το κουρείο που διατηρούσε εκεί δεν απέφερε σημαντικά κέρδη ενώ τα χρήματα από τα έξι χρόνια που ήταν στην Γερμανία, πριν παντρευτεί, είχαν εξανεμιστεί προ πολλού. Η σκέψη του πατέρα ήταν να παντρευτεί και να ξαναπάει στην Γερμανία αλλά η μητέρα το απέτρεψε.
Το νέο νοικιασμένο σπίτι στα περίχωρα της Αθήνας, κοντά σε βιομηχανική περιοχή, ήταν παλιά μονοκατοικία με πέτρινο φαρδύ μπροστινό τοίχο.
Τα παιδιά στην γειτονιά ήταν πολλά, πάρα πολλά. Υπήρχαν οικόπεδα σε πολλά σημεία των γύρω δρόμων ενώ συχνά έβλεπες οικοδομική δραστηριότητα. Τα δυο μικρά παιδιά ήταν ασυνήθιστα σε κάθε τι που έβλεπαν. Δεν είχαν συνηθίσει την παρουσία τόσων ανθρώπων και αντικειμένων κοντά τους.


Η οικογένεια ξεκίνησε από τα περίχωρα του Αγρίνιου για την πόλη του Κορυδαλλού.

18 Νοε 2007

Περί Ζωής

Ο Θαλής 
Γιατί ζούμε;
Όχι … δεν είναι ένδειξη τάσεων ματαιοδοξίας, είναι μια ερώτηση των εφηβικών μου χρόνων που τώρα δεν μπορώ να απαντήσω, τότε, τουλάχιστον, το έψαχνα.
Γιατί ζούμε;
Θα πρέπει οπωσδήποτε να υπάρχει κάτι , κάτι που να μοιάζει με απάντηση.
Να μοιάζει αλλά να μην είναι. Σίγουρα δεν θα είναι μια σαφή και οριοθετημένη απάντηση. Σίγουρα.
Θεωρώ πολύ πιθανό να είναι λάθος η ερώτηση. Μάλλον όχι η ερώτηση, το γεγονός ότι έχουμε χωρίσει αυτά που υπάρχουν γύρω μας σε ζωντανά ή νεκρά.
Δεν νομίζω ότι υπάρχει κάτι νεκρό γύρω μας. Ο αέρας, οι πέτρες και το χώμα είναι κομμάτι ενός μεγαλύτερου οργανισμού.
Ναι, έτσι πρέπει να είναι.
Κατά τον ίδιο τρόπο που ένα … κόκαλο ή … κύτταρο δεν ξέρει από μόνο του, ή έτσι πιστεύουμε, ότι αποτελεί μέρος ενός ανθρώπου, ενός οργανισμού, έτσι και η γη είναι μέλος ενός μεγαλύτερου ζωντανού οργανισμού ή είναι και “αυτόνομα” ζωντανή.
Δεν μπορώ να φανταστώ ότι κάτι νεκρό, όπως η αστρική σκόνη από την οποία αποτελούμαστε, να γέννησε κάτι ζωντανό.
Απλά όλα είναι και ήταν ζωντανά από την αρχή.
Και τα ζώα και τα φυτά και ο αέρας και το νερό και το χώμα και οι πέτρες. Έτσι όπως έλεγε και ο Θαλής ο Μιλήσιος .
Η ερώτηση γιατί ζούμε είναι η ίδια με την ερώτηση: Γιατί υπάρχουμε; δηλαδή γιατί υπάρχει η ύλη και ο χρόνος; Η απάντηση είναι άγνωστη σε μένα.

1 Ιουν 2007

Για την Αμαλία

Μια ματιά στο blog της.
Μια ματιά στο blog των bloggers γι αυτήν.
Μια ματιά στο λουλούδι για την Αμαλία.

ΜΙΑ ΜΑΤΙΑ ΜΟΝΟ.

20 Ιαν 2007